نجل علی، ساقی مینای عشـــــق مست زِ صهبای تولا ّی عشق

نجل علی، ساقی مینای عشـــــق
مست زِ صهبای تولا ّی عشق

دیــــد کــه در میــــــکده کــربلا
گشتـــــه همه مســـت مِـــی لا یری

نیســت خمــاری، همه مـــدهوش او
مـــانده ولــــی بـاده پُرجوش او

تا که نماند مِیَش اندر ســبــــــو
کـــرد طلـــب دُرد کشــــی باده جو

دیــد کســی نعره‌ی هــو می‌زند
بر در میخــــانه سبــــو می‌زند

خواســت که سیـراب وصـالش کند
بنـــده آداب و خصــالش کنـــد

جـــرعه ای از بــاده‌ی نابـــش دهد
گـــر چه نصـاراسـت، جوابــش دهد

بــا سَر سـِــر داد به نوک سنان
شــد پی دلجـوی پیـــری روان

در ره ارشــــاد ملـــل ره فـــزود
بـــا سَر بــی تن پی تکلیف بود

عزم سـفر کرد به هنگ سروش
همــــرهش آیند بسـی باده نوش

آمد و زد بانگ کـــه ای عبـد یار
خـــرقه فکـن از تن ساغر بیار

پیـــر چو بشنید سخن بنــد رست
جـرعه چشید از مِی و شد مِی‌پرست

رفـــت به اَبناء جنون التماس
کـــرد که ای لکه دامــان نـــاس

ار شبی مهمــــان من این سَر بود
در عوضش قسمت تان زر بـــود

سکه و دینـــار به صنــدوق دار
داد و ستانــد آن سر خونین عذار

برد و بسی شست به اشک و گلاب
بوسه ربود از لب عــالــیـجــنـا ب

گفت که ای رونق بازار عــشــق
آید از این حنجره آواز عــشــق

صیقـــل آئیـــــنـه جــــان دادیــم
گــو تو مسیحــی که روان داد

بــوی دل انگیز تو مستم نـمـود
هــر نفست روح به جانم فـزود

طایر جان در گروه موی توست
جنـّـت من صورت دلجوی توست

کیستی ای من به فدای ســـرت
کیستی ای جن و ملک چاکــــرت

ای سر خونین، تو مسیح منــی
دیدهء گردون، مــلیــح مــنـــی

با لب خونین خــود اعجاز کن
پیرهن غنچه لب بـــاز کـــن

شاه چو آن راز نهانی شِنُفــــت
حقه دهان باز نمودش بــگـفت

راهب دلخسته و صافـــی ضمیــر
آمده ام تا کنمت پــــیـــر مـیـر

ساقی نسل بشرم خوش خصال
می‌کنمت مست مِی ذوالجلال

زاده زهرایم و سبط عـــلی
نور خدائی ز رخــم منــجـلی

شاه جنان ســــرور این نشاءتیـن
عبد خدا هستم و نــامـم حسیـن

گَردِ رَهم سرمه چشم مــلـک
آب رخم آب رخ نـُــه فلـــک

خواهی اگر آب حیاتـــت دهم
یوم جزا قول شفاعـــت دهــم

بر در میخانه وحــدت درآ ی
مِی زَده بر دین محمّـد گرای

تا سحر آن پیر خرد ناله کرد
گیسوی خونین وِرا شانه کـرد

دید که این شاه، گدا پرور است
گوهر گنجینه پیغمبر اســـــت

دل به دل شاه جهاندار بــســـت
کلمه حـّـق گفت و زِ زُنـّار رَست

کــــرد صدا فرقـــــه بیـــداد را
داد ســر علـّــت ایــجـــاد را

شاه چو کرد منبر نی را مکان
بدرقه با اشک نمود مـــیـــزبان

کرد دعا راهـــــب پرهیز کار
کی علل چرخش لیل و نــهــار

چشم حسودان وِ را کور کن
چوب جـــفــا را زِ لبش دور کن

? شعر از سیدمحمد هاشمی
متخلص به(غریب) – تبریز