سهم آنها حتی یک پل نیست!

سهم آنها حتی یک پل نیست!

?در نروژ، دولت این کشور موظف است برای کودکان مدرسه ای مقاطع اول تا دهم دبیرستان، اگر فاصله خانه تا مدرسه بالای ۴ کیلومتر است سرویس مدرسه تهیه کند. اگر مسیر رفت و آمدشان، دره ای داشته باشد، رودخانه ای در میان راه باشد، سنگلاخی باشد و یا از میان کوه و جنگل عبور کند، فاصله حتی اگر ۵۰۰ متر هم باشد، تو بگو ۱۰ قدم هم باشد، دولت موظف است آنها را از درب خانه تا مدرسه هر روز ببرد و بیاورد.
من با چشم های خود دیده ام روستایی با تنها ۴ خانوار در نقطه ای دور افتاده در میان آبهای آب دره ای دور دست، هر روز صبح قایقی دولتی کودکان را از اسکله سوار می کرد، به مدرسه می برد و عصرها دوباره به خانه بر می گرداند.

?اما در ایران دختران و پسران خردسال شهرستان لردگان چهار محال و بختیاری و یا کودکان کهگیلویه و بویراحمد، از روی رودخانه با سیم بکسل خود را آویزان می کنند و با اضطراب و ترسی جانکاه خود را به آن سوی رودخانه می رسانند (ویدیوی انتهای همین پست). حتما دیده اید که گاهی انگشت های دستشان هم میان قرقره و سیم بکسل گیر می کند و وقتی به آن سوی رودخانه می رسند که یک انگشت یا دو انگشت، یا بیشتر، از دست های کوچک آنها قطع شده است!

?در کشور بدهکاران هزاران میلیاردی بانکی، در کشور ژن های خوب و آقازادگان ۲۳ پستی، کسی دلش به حال کودکان لردگان نمی سوزد.. سهم آنها از این سرزمین حتی، یک پل برای عبور از میان دره ها و رودخانه ها نیست!

نوشته: هاتف خالدی