شب دوازدهم #محرم: کاروان اسرا و مصيبت امام سجاد (علیه السلام)

شب دوازدهم #محرم: کاروان اسرا و مصيبت امام سجاد (علیه السلام)

فردای روز عاشورا «عمر بن سعد» جنازه‌های لشکر خويش را جمع کرد و بر آنان نماز خواند و دفن کرد، اما پیکر امام حسين(علیه السلام) و اصحاب او را همچنان در بيابان باقي گذاشت و فرمان حرکت به سوی کوفه را صادر کرد. هر يک از قبايل کوفه و عرب، برای آنکه خود را نزد «عبیدالله ابن زياد» عزيز کنند، سرهای مطهر شهداء را بين خود تقسيم کردند و آنها را بر نيزه زدند و آماده حرکت شدند.

آنگاه زنان و کودکان اهل بيت(علیهم السلام) را بدون حجاب مناسب بر شتران و چارپايان بدون زين نشاندند و همچون اسرای کفار به سوی کوفه بردند.

چون ابن سعد با اسيران نزديک کوفه رسيد مردم شهر برای تماشا جمع شده بودند. زنی از اهل کوفه که از بلندی بر اسيران مشرف بود پرسيد: “شما اسيران کدام طايفه‌ايد؟” گفتند: “اسيران آل محمد!” آن زن متأثر شد، فرود آمد و چادر و مقنعه و جامه‌هايی آورد تا بانوان اهل بیت خود را بپوشانند…

پيش از ورود اسرا به دارالحکومه، رأس مطهر امام حسين(علیه السلام) را در مقابل ابن زياد گذاشتند. وی عصايی از چوب خيزران به دست گرفته بود و با آن بر لب و دندان امام(علیه السلام) می زد.

اين جسارت عجیب وی، اعتراض بسياری از حاضران را برانگيخت. «زيد بن ارقم» که صحابي پيامبر(صل الله علیه و آله) و از ياران اميرالمؤمنين(علیه السلام) در جنگ صفين بود و در آن هنگام کهنسال شده بود به عبيدالله نهيب زد: “چوب خود را بردار! به خدا سوگند پيغمبر را ديدم که همين جای چوب تو را مي‌بوسيد” و سپس شروع به گريستن کرد.
ابن زياد پلید پاسخ داد: “اگر نه اين بود که پيرمردي خرف و ديوانه شده‌ای گردن تو را مي‌زدم!”. زيد برخاست و در حالي که بيرون می رفت گفت: “ای مردم عرب! از امروز بنده شديد. پسر فاطمه(سلام الله علیها) را کشتيد و پسر مرجانه را امارت داديد! به خدا قسم نيکان شما را خواهد کشت و اشرار شما را به کار خواهد گرفت”.

سپس اسرا را بر ابن زياد وارد کردند…

وی هنگامي که امام سجاد(علیه السلام) را ديد پرسيد: “کيستی؟” فرمود: “علي بن الحسين”
آن ملعون گفت: “مگر علي بن الحسين را خدا نکشت؟!”
امام فرمود: “برادری داشتم که علی نام داشت. مردم او را کشتند”
ابن زياد گفت: “خدا کشت!”
امام فرمود: “الله يتوفي الانفس حين موتها”
ابن زياد خشمگين شد و گفت: “در پاسخ من دليری مي‌کني؟ او را ببريد و گردن بزنيد”.
در این هنگام حضرت زينب(علیها سلام) فریاد برآورد “ای پسر زياد! هر چه خون از ما ريختی بس است” و امام را در آغوش گرفت و فرمود: “والله از او جدا نمي‌شوم. اگر مي‌خواهی او را بکشی مرا نيز بکش”.
ابن زياد کمي به آن دو نگريست و گفت: عجبا که اين زن دوست دارد با برادرزاده‌اش کشته شود! او را رها کنيد که با اين بيماری که دارد خواهد مرد»…

امام سجاد (علیه السلام) سپس رنج سفر به شام و غم اسيری و عذاب در دربار يزيد را تحمل کرد… و تا پايان عمر شريفش، همواره در اندوه مصيبت کربلا بود…

حضرت رین العابدین (علیه السلام) در محرم سال ۹۴ هجری، هنگامی که ۵۷ سال داشت، با زهر يکی از فرزندان «عبدالملک مروان» مسموم شد و در بستر احتضار افتاد.

حضرت در اين ايام، تمامی فرزندان خود را جمع کرد و فرزند بزرگوارش «محمد بن علی عليه السلام» (که او نيز در مصيبت کربلا حضور داشت و در آن زمان کودکي ۴ ساله بود) را وصی خود قرار داد و وی را «باقر» ناميد. ایشان امر ساير فرزندان خود را به آن جناب واگذار کرد و به آنان موعظه و وصيت نمود.

سپس امام باقر را به سينه چسباند و فرمود: “تو را وصيت مي‌کنم به آنچه وصيت کرد مرا پدرم در هنگام شهادت خود و گفت که پدرش او را وصيت کرده بود به اين وصيت در هنگام وفات خود که: زنهار ستم مکن بر کسی که ياوری بر تو غير از خداوند ندارد”

ا▪️▪️?▪️▪️ا

ناله‌یِ واعطشا بر جگرش می‌افتاد
آب میدید به یادِ قمرش می‌افتاد

شیرخواره بغل ِتازه عروسی میدید
یادِ لالایِ رباب و پسرش می‌افتاد

با دلی خون شده میگفت که: الشام الشام
تا به بازار ِمدینه گذرش می‌افتاد

جلوی پای سکینه دم دروازه‌ی شهر
از رویِ نیزه علمدار سرش می‌افتاد

می‌شکست آینه‌یِ صبر و غرورش را زجر
تا به جانِ اُسرا با کمرش می‌افتاد

روضه‌ی گم شدن و دفنِ رقیه می‌خواند
تا به صحرا و خرابه نظرش می‌افتاد

گوسفندی جلویش ذبح که میشد، یادِ
خنجر ِکُند و گلویِ پدرش می‌افتاد

وای از آن لحظه که از لایِ حصیری کهنه
قطعه هایِ پدرش دور و برش می‌افتاد . . .

الا لعنة الله علي القوم الظالمين؛
و سيعلم الذين ظلموا أي منقلب ينقلبون

ا▪️▪️?▪️▪️ا